یا حضرتِ هادی، یا حضرتِ هادی، یا حضرتِ هادی
٭٭٭٭
(اگر به سامِرِهاَم اُفتد گذر سَر و جان را
کُنَم نِثار به گُنبَدنَماى حضرتِ هادى
زِ دست رفته شَکیبَم، خدا کُند که نَصیبَم
شَوَد زیارتِ صَحن و سرای حضرتِ هادی)۲
٭٭٭٭
(به خاک، عِطرِ بِهِشتى پَراکَنَد اگر آید
نَسیمى از طرفِ سامِراى حضرتِ هادى)۲
٭٭٭٭
بِخوان زیارتِ پُر فِیضِ جامعه که بَرى پِى
به اَرزشِ سُخنِ دِلرُباى حضرتِ هادى
٭٭٭٭
(مَرا رضایتِ اِبنُ الْرِّضا خوش اَست که دانَم)2
بُوَد رضاى خدا در رضای حضرتِ هادى
٭٭٭٭
چو شَمع اَز شَرَرِ زَهر، آب گَشت وجودَش
گرفت شُعله زِ سَر تا به پای حضرتِ هادی
٭٭٭٭
(چگونه اَشک نریزند دوستان به عَزایَش)2
که گَشته فاطمه صاحِبعَزای حضرتِ هادی
٭٭٭٭
غَریب و بیکَس و تنها، شهید گَشت چو جَدَّش
زمینِ سامِرِه شُد کَربلای حضرتِ هادی
٭٭٭٭
زِ دست رفته شَکیبَم، خدا کُند که نَصیبَم
شَوَد زیارتِ صَحن و سرای حضرتِ هادی
٭٭٭٭
(یا رَبّ اَز زَهرِ جَفا، سوخت زِ پا تا به سَرَم)۲
شُعله با ناله برآید، همه دَم اَز جِگرم
٭٭٭٭
جُز تو اِی خالِقِ دادار کسی نیست گُواه
که چه آورده جَفای مُتَوَکِّل به سَرَم
٭٭٭٭
می دَوانید پیاده به پِیِ خویش مَرا
گَردِ رَه ریخت بَسی بَر رُخِ همچون قَمَرَم
٭٭٭٭
زَهر نوشیدم و راحَت شُدَم از عُمر، وَلی
ریخته خاکِ یَتیمی به عُذارِ پِسَرَم
٭٭٭٭
با که این ظُلم بگویم که به زندانِ بَلا
قَبرِ مَن کَنْد عَدو، پیشِ دو چِشمانِ تَرَم
٭٭٭٭
هر زَمان هست در این دارِ فَنا مَظلومی
(حَقّ گواه است که مَن از همه مَظلومتَرَم)۲
٭٭٭٭
رَوايت است كه چون تَنگ شُد بر او مِيدان
فِتاد اَز حَرَكَت، ذُوالْجَناح اَز جولان
٭٭٭٭
نه سِيّدُ الْشُّهَدا بَر جِدال طاقَت داشت
نه ذُوالْجَناح دِگَر تابِ اِستقامَت داشت
٭٭٭٭
هوا زِ بادِ مُخالِف، چو قيرگون گرديد
عَزيزِ فاطمه اَز اَسب سَرنگون گرديد
٭٭٭٭
بُلَندمَرتبه شاهی زِ صَدرِ زين اُفتاد
اگر غَلَط نَكُنَم، عَرش بَر زمين اُفتاد